از میان مواد غذایی اصلی (یعنی: نیتروژن، فسفر و پتاسیم) درختان میوه، به‌طور معمول تا آغاز باروری، تنها به نیتروژن اضافی نیاز دارند و مقدار فسفر و پتاسیم موجود در خاک برای تامین نیازهای آنها تا آن زمان کافی است، مگر اینکه خاک از نظر این دو عنصر، کمبودی داشته باشد.
برای اضافه کردن نیتروژن به خاک، فرمولی کلی و بسیار تقریبی توسط باغداران به کار گرفته می‌شود. طبق این فرمول، باید بر حسب میزان رشد، در هر سال ۶۰ تا ۹۰ گرم نیتروژن خالص تا حداکثر ۵۰۰ تا ۱۰۰۰ گرم به ازاء هر سال سن، به هر درخت داده می‌شود. بدین ترتیب، یک درخت پاکوتاه به ازاء هر سال سن خود ۶۰ گرم (تاحداکثر ۵۰۰ گرم) و یک درخت قوی و پررشد به ازاء هر سال سن خود ۹۰ گرم (تا حداکثر ۱۰۰۰ گرم) نیتروژن در سال دریافت خواهد کرد و پس از رسیدن به میزان حداکثر، مقدار کود دریافتی سالانه‌ی آنها به ترتیب ۵۰۰ و ۱۰۰۰ گرم ثابت خواهد ماند که باید در دو یا سه نوبت، یکی در اول بهار و یک تا دوبار در طول فصل رویش، به درخت داده شود.
میزان مصرف کودهای فسفره و پتاسه، برحسب نوع گیاه و مقدار این کودها در خاک، ۵۰ تا ۱۵۰ کیلو در سال در هکتار می‌باشد. برای مصرف، باید کودها با خاک زیر سایه‌انداز درخت مخلوط گردند و درخت مورد نظر، در صورت امکان، بی‌درنگ آبیاری شود.
عناصر کم‌مصرف مانند آهن، روی، منیزیم و غیره را باید تنها در صورتی به خاک اضافه کرد که علایم کمبود آنها در باغ دیده شود. برای تعیین مقدار مورد لزوم از عناصر یاد شده، بهترین راه تجزیه برگ درختان و اندازه گیری مقدار عنصر مورد نظر و مقایسه آن با مقدار یک گیاه سالم و یا با اعداد جداول خاصی که برای این کار وجود دارند می‌باشد.
کودهای حیوانی دارای ارزش غذایی چندانی نیستند و بیشتر به‌خاطر بهبود خواص فیزیکی خاک و بالابردن قدرت نگهداری آب مورد مصرف قرار می‌گیرند. بر حسب میزان مواد آلی موجود در خاک، مصرف ۴۰ - ۱۰ تن کود دامی پوسیده در سال در هر هکتار باغ توصیه شده است.
در بسیاری از موارد، کشت کود سبز، به ویژه گیاهان یکساله تیره‌ی لوبیاسانان که قدرت تثبیت نیتروژن هوا را دارند، در باغ توصیه می‌شود. این گیاهان هنگامی که در آخر فصل رشد به‌وسیله‌ی شخم با خاک مخلوط شوند، اولا مانند کودهای دامی، خواص فیزیکی خاک را بهبود می‌بخشند و ثانیا با رها کردن نیتروژن تثبیت شده‌ی خود در خاک حاصلخیزی آن را بالا می‌برند.