شاید شما هم سریال جنایی «لیست سیاه» را دیده باشید. در این سریال، «ریموند ردینگتون» افسر سابق نیروی دریایی ایالات متحده که به یک جنایتکار برجسته تبدیل شده است، فهرستی از خطرناک‌ترین جنایتکاران دنیا را به «اف‌بی‌آی» می‌دهد. یکی از آن پرونده‌هایی که ریموند به گروه ویژه ارائه می‌دهد، ماجرای یک خلافکار روس است که در شکم زنان باردار، مواد مخدر جاسازی می‌کرده است و خب می‌دانیم به این دلیل که همه جای دنیا بیشتر از دیگران، مراعات حال خانم‌های باردار را می‌کنند.
مهم‌ترین نکته‌اش هم این است که آن‌ها از اشعه ایکس ری عبور داده نمی شوند و در نهایت، لو نمی‌روند و قاچاقچیان می‌توانند شانس بیاورند و به این وسیله مواد مخدر را به محل هدف برسانند. با این مقدمه قرار است به این واقعیت تلخ بپردازیم که این ماجرا نه فقط اپیزودی از یک سریال که در واقعیت هم اتفاق افتاده است و چه بسا به روش‌های عجیب‌تر. تا جایی که خیلی ها معتقدند اگر خلاقیت‌هایی که برای جاسازی مواد مخدر به کار می‌رود، در راه درست و مفید استفاده می‌شد، این افراد می‌توانستند فرد موفق و مفیدی برای خود و جامعه‌شان باشند. از نگاه قاچاقچیان، هر چیزی در مرحله اول ابزار بالقوه قاچاق است؛ از در و دیوار و لاستیک ماشین گرفته تا ابعاد بالاتر و گسترده‌تر مانند هواپیما، زیردریایی و شکم نهنگ و کوسه! دیروز هم خبری منتشر شد که ۹ ایرانی سعی داشتند در معده خود ۵ کیلوگرم موادمخدر به ترکیه قاچاق کنند اما از طرف پلیس مبارزه با مواد مخدر استانبول در فرودگاه دستگیر شدند. در پرونده امروز می‌خواهیم مروری داشته باشیم بر عجیب‌ترین و خلاقانه‌ترینِ این روش‌ها که هرچند جنبه منفی دارند اما بد نیست درباره‌شان بدانیم.
در ادامه این موارد را در چند نمونه بررسی می‌کنیم تا ببینیم چه ابتکاراتی ماموران پلیس را حیرت زده می‌کند.
ال چاپو: خواکین گوزمن لوئرا ملقب به «اِل چاپو»، قاچاقچی بزرگ موادمخدر بود که در سال ۲۰۰۳ به بزرگ ترین تاجر موادمخدر مکزیک تبدیل شد و معروفیت اش
را مدیون خلاقیت‌های عجیب و غریبش در شیوه قاچاق بود.
قاچاق به کمک بادی پَکِر‌ها!
رتبه عجیب‌ترین جاساز‌های مواد مخدر تعلق می‌گیرد به اعضای بدن انسان! جالب است بدانید از زمانی که قاچاق موادمخدر وجود داشته، انسان همیشه از بدن خود به عنوان حمل‌کننده استفاده کرده است. بادی پَکرها (body packer) یا همان قاچاقچیانی که به شیوه بلع، مواد مخدر را جابه‌جا می‌کنند، در همه جای دنیا وجود دارند. آن‌ها بسته های کوچک مواد را که معمولا در پلاستیک‌هایی پیچیده شده‌اند، می بلعند و این بستهها را از مرزها عبور می‌دهند. بادی پکرها ویژگی خاصی ندارند جز این‌که فقط باید اشتهای خوردن داشته باشند تا تعداد زیادی بسته مخدر را در معده‌شان جای بدهند!
البته مهم‌تر این‌که تاوان کارشان را بپذیرند و بتوانند ریسک کنند چون بسیار خطرناک است و اگر لایه پلاستیکی مواد باز شود، فرایند مرگ آغاز می‌شود؛ مردمک چشم گشاد می شود، تنفس کُند، گاهی مسمومیت و گاهی انسداد روده و در نهایت ایست قلبی اتفاق می افتد. جالب است بدانید قاچاقچیان در این مسیر بیشتر از زنان و کودکان استفاده کرده اند که نه معتاد هستند و نه سابقه‌دار. فقط افرادی هستند که کمترین توجه را به خود جلب می‌کنند و در ایست‌های بازرسی کمتر لو می‌روند.
فرش‌هایی گران‌‌تر از ابریشم!
در یکی از روش‌های کشف شده که به روش «فرش‌های هروئینی» معروف شده است، قاچاقچیان ،هروئین را درون نی نوشیدنی می ریختند، دو طرف آن را مسدود سپس نی‌ها را در لابه‌لای تاروپود فرش‌های ابریشمی جاسازی می‌کردند. فرش‌ها نیز به عنوان محموله‌های صادراتی یا محموله‌های فروخته‌شده به خارج از کشور یا شهرهای بزرگ ترانزیت می‌شده است. ظاهرا این شیوه خیلی زمان‌بَر است چرا که تار و پود فرش‌ها باید به این شکل بافته شود. پس از رسیدن به مقصد، نِی‌ها از تار و پود فرش جداسازی و پس از آن عملیات بسته‌بندی و فروش انجام شود.
به طور مثال و در سال ۲۰۱۴ یکی از کم‌سابقه‌ترین کشف‌های مواد مخدر در آلمان اتفاق افتاد که کشف آن تا مدت‌ها سوژه رسانه‌های آلمانی بود؛ ۹ قالیچه ایرانی در قسمت بار فرودگاه لایپزیگ-هاله کشف شدند که ۴۵ کیلوگرم هروئین به طرزی ماهرانه در آن‌ها جاسازی شده بود. ترفندهای پنهان‌سازی هم به شکلی بوده که به هیچ وجه شک پلیس را برنمی‌انگیخته است. تنها حساسیت ماموران فرودگاه در کنترل دوباره این محموله، به دلیل سنگینی غیرعادی قالیچه‌ها بوده است که بعد از آن متوجه شده‌اند در هر قالیچه ۵ کیلو پودر هروئین جاسازی شده بود و مواد مخدر در ریسمان‌های نازکی قرار داشتند که در تار و پود کناره فرش‌ها تنیده شده بودند.
خواباندن لباس در مخدرها!
شاید تصور کنید این‌که در جیب‌ها یا درزهای لباس‌ها مواد مخدر جاسازی شده باشد که چیز عجیبی نیست اما وقتی درست خود پارچه‌های لباس‌ها آغشته به مواد مخدر شده باشند چطور؟ این یکی از روش‌های قدیمی است که در آن پوشاک را در مایعی که آغشته به مواد (هروئین یا تریاک) باشند، می‌انداختند و با یک برند خاص بسته‌بندی می کردند و به نقاط مختلف می‌فرستادند. دریافت‌کنندگان نیز در محل، این لباس‌ها را دوباره می جوشانده و مواد را از آن‌ها جداسازی می‌کرده‌اند.
مخدرهای مایع شده پس از انجام فرایندی، دوباره جامد و قابل مصرف می‌شدند. با این شیوه قاچاقچیان چندین بار از دست ماموران پلیس قسر در رفته‌اند اما در نمونه‌های کشف شده، ماموران با چند کامیون پر از جعبه‌های پیراهن آغشته به تریاک روبه‌رو شده بودند.
انتقال مواد با نوشتن!
ظاهرا بعضی از روش‌های جاسازی مواد مخدر، به فرهنگ هم صدمه می‌زند و پلیس را مجبور می‌کند تا به کتاب هم اعتماد نکند! روش‌هایی که ظاهرا کاربردی‌اند و جواب کار قاچاقچیان را می‌دهند! جاسازی مواد، لای صفحات کتاب‌ها، فضای میان جلدشان و ... محل خوبی برای قاچاقچیان است.
به خصوص کتاب‌های معروف که کمتر شک برانگیز است. حتی عجیب‌تر آن‌که در یک مورد تریاک را مایع کرده بودند و نوشته‌ها را با جوهری آغشته به مایع تریاک نوشته بودند تا پس از رسیدن به مقصد جداسازی شود. جالب است با این روش محموله‌ای به وزن ۵ کیلو جابه‌جا شده است.
خودرو هم خوراک قاچاقچی‌هاست!
این‌که موادمخدر توسط خودروها جابه‌جا شود، خیلی بدیهی به نظر می‌رسد اما وقتی قرار باشد از هرکجای اجزای آن به این هدف استفاده کرد، کار عجیبی است. خودروها جاهای زیادی برای مخفی کردن مواد دارند. مثلا قاچاقچیان، مواد مخدر را طوری در درون باک خودرو جاسازی می‌کنند که ماموران برای کشف و درآوردن آن‌ها باید از وسایل و ابزار برش و جوشکاری استفاده کنند. بر اساس گزارش‌های بسیار، مواد مخدر در درون لاستیک‌ها و باک سوخت یا حتی موتور خودروها به طرز ماهرانه‌ای جاسازی می‌شود. البته این همه ماجرا نیست.
در جایی دیگر گفته شده است؛ ماموران مکزیکی در شهر بندری پروگرِسو، مقدار زیادی کوکائین رقیق شده را که در روغن عایق موجود در ترنسفورمرهای برق قرار داشت و از کشور آرژانتین بارگیری شده بود کشف کردند! جاسازی که واقعا باید به پلیسی که آن را کشف کرده است تا سال‌ها، پاداش داد!
شیشه در مبل و کفش!
یکی از موارد خلاقانه جابه‌جایی مواد مخدر، خریداری مبل‌های دست دوم است که در آن، عوامل دست‌اندرکار روکش مبل‌ها را عوض و در آن‌ها شیشه جاسازی می‌کنند.
به عنوان مثال در آبان ۹۶ و در ایران، محموله قاچاق مواد مخدر در داخل مبلمان منزل به صورت شیره تریاک و تریاک سوخته جاسازی شده بود که توسط ماموران گمرک کشف و ضبط شد. جالب است بدانید ماموران خیلی وقت‌ها برای ردیابی این محموله‌ها از تیم سگ‌های موادیاب استفاده می‌کنند تا بازرسی را شروع کنند. به عنوان مثالی دیگر، وقتی قرار باشد هرچیزی را به چشم جاساز نگاه کنند حتی کفی کفش هم به کارشان می‌آید. در شهر اِل پاسو در تگزاس ماموارن متوجه یک زن مکزیکی شدند که کفش ورزشی سنگینی داشت. ماموران مرزی متوجه شدند کفه‌های داخل آن نیز حجیم و سنگین هستند. بعد از قرار دادن آن‌ها در دستگاه اشعه ایکس مقدار ۷۵۰ گرم پودر سفید (کوکائین) کشف شد.
بسته‌های مواد در خوراکی‌ها!
وقتی قاچاقچی باشید، می‌دانید که صیفی‌جات مانند گوجه، خیار، هویج و... چه ویژگی‌هایی که ندارند و چه کارها که نمی‌شود با آن‌ها انجام داد! در حدود پنج سال پیش، ماموران مبارزه با قاچاق مواد مخدر در شهر کولیاکان (Culiacan)، پایتخت ایالت سینالوا (Sinaloa) در مکزیک گزارش دادند که محموله‌ای شامل چهار هزار خیار و موز سبز پر از کوکائین را کشف کرده‌اند. در موردی دیگر، در یک ایستگاه بازرسی در آریزونا یک محموله ماری جوآنا کشف شد که به صورت ماهرانه‌ای در پلاستیک‌های سبزرنگ با خطوط زرد بسته‌بندی شده بود تا شبیه هندوانه به نظر برسد.
همچنین ماموران مرزی دو کشور مکزیک و آمریکا در بین دو کشور یک محموله متامفتامین را که درون مقداری آناناس جاسازی شده بود، کشف و ضبط کردند. در دسامبر سال ۲۰۱۶، پلیس شهر شیکاگو از ورود یک محموله گوجه فرنگی حاوی ۵۴ کیلوگرم کوکائین به این شهر خبر داد که ارزشی حدود هفت میلیون دلار داشت. مشابه چنین گزارش‌هایی در فضای نت و خبرگزاری‌ها زیاد به چشم می‌خورد که خیلی تعجب برانگیز است. به جز این یکی دیگر از روش‌های پرزحمت دیگر، جاسازی در خشکبار است. از این روش برای جابه‌جایی محموله‌هایی در ابعاد چند ده کیلو استفاده می‌شود که طی آن، مغز گردو، فندق، پسته و... خالی می‌شود و به جای آن‌ها انواع مواد به خصوص تریاک گذاشته و در بسته‌بندی‌های صادراتی به کشورها منتقل می‌شود.
جاسازی به وسعت تونل زمینی!
روزنامه‌نگاری به نام «یوان گریلو» می‌گوید: «مرزها از نگاه قاچاقچیان، شبیه به یک قطعه پنیر است با سوراخ های زیاد». یکی از خلاقیت‌های قاچاقچیان برای جابه‌جایی مواد و حتی فرارشان همین تونل‌های زمینی است. شبکه‌ای از تونل‌ها مجهز به لامپ‌های الکتریکی، ارابههای مکانیکی و سیستم تهویه که مانند رگ‌های خونی به خاک کشورهای دیگر وصل می‌شوند.
«گریلو» در این باره چنین می‌گوید: «به طور مثال در مرزهای مکزیک، آن‌ها مهندسان ماهری داشتند که این تونل‌ها را طراحی کرده و ساخته بودند، افرادی که مهندسان کارکشته‌ای بودند و در توسعه و مجهز کردن آن‌ها به سیستم ریلی، لامپ‌های الکتریکی و ... مهارت داشتند.» تا به حال، چندین و چند مورد از این نوع تونل‌ها کشف شده است ولی هیچ فردی نمی‌داند که هنوز چند تونل زیر زمینی با این نوع کارکرد، مشغول به خدمات دهی به قاچاقچیان است!
و روش‌های خلاقانه دیگر!
برشمردن ابتکارهای مرتبط با این پرونده به قدری است که نمی‌شود به همه‌شان اشاره کرد. مثلابعضی قاچاقچیان مواد مخدر از منجنیق‌های بزرگ برای پرتاب کردن مواد مخدر از روی مرز استفاده می‌کردند. به این صورت که مواد را داخل محفظه مد نظر منجنیق می گذاشتند و آن را به طرف دیگر مرز می‌انداختند.
جایی دیگر می‌خوانیم در سال ۲۰۰۹، نیروهای گشت دریایی مکزیک محموله‌ای از کوسه های یخ‌زده را در شهر پروگرِسو در آمریکا متوقف کردند و متوجه شدند که کوکائین درون شکم این حیوانات دریایی جاسازی شده است اما در مواردی دیگر می‌بینیم ساده‌ترین اشیاء ممکن هم خیلی وقت‌ها طعمه قاچاقچیان بوده‌اند مثل پاکت نامه، توپ فوتبال، کاغذ‌های اسکناس، کوکائین جاسازی شده در پیچ، هروئین در باتری های قلمی، وسط بیسکویت و نمونه‌های بی‌شمار دیگر ... . به تازگی هم ویدئویی در شبکه‌های اجتماعی منتشر شد که در آن نشان می‌دهد هروئین، کریستال، شیشه و موارد دیگر، چگونه و با چه ظرافت و دقتی درون بطری‌های نوشابه یا قوطی‌های چیپس و ... جاسازی شده‌اند.
منبع: روزنامه خراسان