کوپر اسمیت می گویـد: «عزت نفس عبارت است از: یک قضـاوت شخصـی درمـورد باارزش بودن یا بی ارزش بودن؛ قبولی یاعدم قبولی خود که در نگرش او متظاهر مـی شـود». (لارنس ، 1386).
كوپر اسميت عزت نفس را يك ارزشيابی فردی می داند كه معمولاً با توجه به خويشتن حفظ می شود (جوادی 1373).
بقولی وي نفس را ارزشیابی فرد درباره خود و قضاوت شخص در مورد ارزش خود می داند.
كوپر اسميت چهار عامل اسنادی را برای رشد عزت نفس بيان می كند :
1- نخستین آن و مقدم بر تمام عوامل، ميزان احترام ، پذيرش و علاقه مندی كه يك فرد دريافت می كند (میزان احترام، پذیرش و علاقمندي که فرد دریافت می کند).
2- دومین عامل تجارب موفقيت هایمان در زندگی (تاریخ، تجارب و موفقیت هاي زندگی و به طور کلی موقعیتی که فرد در محـیط دارد).
3- سومین عامل ارزشها و انتظاراتی است كه بر مبنای آن تجارب را مورد تفسیر قرار مي دهيم (ارزش و انتظاراتی که فرد بر این مبنا تجارب را مورد تفسیر قرار می دهد).
4- چهارمین عامل نحوه پاسخ فرد به از دست دادن ارزش می باشد (روش پاسخ دهی فرد نسبت به تنزل شخصیت؛ منظور این است که واقعیت ها بـه منزله موارد خاصی هستند، آنچه تعیین کننده است نگرش فرد نسـبت بـه آن موقعیـت است که به عنوان مثال دو فرد در دو موقعیت اضطراب زا دو برداشت متفاوت دارند و نحوه قضاوتشان به وضوح متفاوت از افرادي است که عزت نفس پایینی دارند).
کوپر اسمیت خویشتن پنداري را عامل بسیار مهمی در ایجاد رفتار می داند و عقیده دارد افرادي که خویشتن پنداري مثبت دارند، رفتارشان اجتماع پسندتر از افرادي اسـت کـه خویشتن پنداري آنها منفی است.
خویشتن پنداري عبارت است از عقیده و پنـداري کـه فـرد دربـاره خـود دارد. ایـن عقیده و پندار به تمام جوانب «خود» یعنی، جنبه هاي جسـمانی، عقلانـی و روانـی فـرد مربوط می شود. تصورات انسان درباره هر کدام از عوامل فوق رفتار معین و مشخصـی را به وجود می آورد (فیروزي، 1384).
کوپر اسمیت معتقد است خویشتن پنداري بر اثـر تعامـل بـین چهـار عامـل حاصـل می شود:
1- پنداره والدین درباره فرد؛
2- تصور و پندار دوستان و هم بازیـان در مـورد فـرد ؛
3- تصور و پندار معلمان در مورد فرد
4- تصور و پندار فرد درباره خودش
کوپر اسمیت عزت نفس را به عنوان بازخوردهاي ارزیابی کننده اي که فرد نسبت به خود دارد، تعریف کرده است (صدق پور، 1383)
همچنین وی عزت نفس را یک ارزشیابی فردی می داند که عمولا با توجه به خویشتن حفظ می شود. کوپراسمیت چهار عامل اسنادی را برای رشد عزت نفس بیان می کند :
1- نخستین آن ومقدم بر تمام عوامل میزان احترام، پذیرش وعلاقمندی است که یک فرد دریافت می کند
2- دومین عامل تجارب و موفقیت هایمان در زندگی
3- سومین عامل ارزش ها وانتظاراتی است که بر مبنای آن تجارب را موردتفسیر قرار می دهیم
4- چهارمین عامل نحوه پاسخ فرد به از دست دادن ارزش می باشد (مفتاح،1381).
اسمیت عزت نفس را ارزشیابی فرد در باره خود ویا قضاوت شخصی در مورد ارزش خود می داند وی با بررسی و مطالعه تئوری های قبلی و تحقیقات انجام شده در این زمینه چهار عامل اسنادی را برای رشد عزت نفس بیان می کند :
نخستین آن و مقدم بر تمام عوامل ،میزان احترام پذیری و علاقه مندی که یک فرد دریافت می کند .
دومین عامل اسنادی عزت نفس از دید اسمیت ،تاریخ و تجارب موفقیت هایمان در زندگی می باشد و بطور کلی موفقیت ها و مقامی که در محیط داریم.
سومین عامل،ارزشها و انتظارات که بر این مبنا تجارب را مورد تفسیر قرار دهیم .
چهارمین عامل روی پاسخ دهی فرد نسبت به تنزل شخصیت است.
منظور این است که واقعیت ها به منزله مواد خاصی هستند وآنچه تعیین کننده است ،نگرش فرد نسبت به آن واقعیت می باشد.به عنوان مثال :دو فرد در دو موقعیت اضطراب آور دو برداشت متفاوت خواهند داشت واین تلقی دوگانه از یک زمینه ،به حساسیت عاطفی ،نگرش و روش عکس العمل فرد بستگی دارد .افرادی که از عزت نفس بالایی برخوردارند واطمینان و تایید درونی دارند ،نحوه قضاوتشان به وضوح متفاوت از افرادی است که عزت نفس پایین دارند (جی اسمیت ،1388،ص37)
به عقیده کوپر اسمیت کودکانی که عزت نفس بیش تری دارند، کسانی هستند که در آنان خلاقیت،استقلال واحساس ارزشمندی بیشتری وجود دارد و کمتر تحت تاثیر و نفوذ عامل‌های محیطی قرار می‌گیرند.
+ نوشته شده در دوشنبه بیست و نهم خرداد ۱۳۹۶ ساعت 16:16 توسط جعفر هاشملو |