با سلام...
سه روز متوالی انجمن علمی تمامی رشته های دانشگاه شیراز
زحمات بی دریغ خودشون رو در معرض نمایش گذاشتند و با صفا و
صمیمیت خاصی که توی نمایشگاه حاکم بود نشون دادن که جدا از
تفاوت هایی که در هر رشته وجود داره همه اونا توی یه چیز به هم
شباهت دارن و اون حس خدمت به بقیه ست...چیزی که به وضوح
میشد توی تمامی غرفه ها دید...توی این سه روز همه تلاش میکردن
که چیزی به بقیه یاد بدن یا اینکه چیزی رو یاد بگیرن و این به نظر من
مهم ترین دستاورد این نمایشگاه بود...
و اما توی غرفه ما طرح نوشتن احساسات و افکاری که دیگران راجع
به کودکان استثنایی دارن اجرا شد و بچه ها از رشته های مختلف
جمله های خودشون رو برای ما نوشتن...
جملاتی که از اعماق و جود آدم هایی زده میشد که با تمام وجودشون
دلشون میخواست به این کودکان کمک کنن...وجود هایی پاک و
دوست داشتنی...
جملات برگزیده رو با هم میخونیم:
نه که خواسته باشیم زیر علم مردمی خسته از درد سینه بزنیم...
نه که خواسته باشیم دل بسوزانیم...نه...
با آرزوی زندگی معمولی و عادی فقط دوستشان هستیم...
در مقابل کودکان استثنایی باید صبر استثنایی داشت.
(بدون نام)
زندگی زیباست...!!!جهان کوچک است....!!!
دنیا جبر است...چرا یکی زیبا و یکی زشت ؟!!!
چرا یکی استثنایی و یکی معمولی ؟!!!
خدا فقط می داند ...این یک جبر اختیاری است
ولی...
همیشه زندگی زیباست...چون خالق آن زیباست
باید همه را به یک چشم دید...عرفانی...
"این همه جنگ و جدل حاصل کوته نظری ست
گر نظر پاک کنی ، کعبه و بتخانه یکی ست"
همه روح خدایند....
کاش استثنا بودن را اینگونه معنا می کردیم : دروغ نگفتن..
فریب ندادن...یک رنگ بودن...
این ها صفاتی ست که این کودکان را متمایز می کند در معنای
بزرگ استثنایی ...
خطاب به کودکان استثنایی :
مهم نیست زندگیتان چگونه میگذرد
مهم اینست که خداوند بودنتان را به نبودنتان ترجیح داده است...
شکسته استخوان داند بهای مومیایی را...
شاد بودن هنر است...
هنری ناب تر از هر گهر است...
لیک هرگز نپسندیم به خویش
که چو یک شکلک بی جان...شب و روز...
بی خبر از همه خندان باشیم
بی غمی عیب بزرگی ست
که دور از ما باد...
(حیدری)
لبخندت را دوست دارم
سادگیت را می ستایم...
شادیت را باور دارم....
چرا که ...
زندگی همچون ترانه ای ست که جاری می گردد
شاد بودن آسان است
اما ارزش انسان زمانی آشکار می شود
که در شرایط آشفته نیز لبخند بزند...
(محبوبه دریابر)
نیلوفر در مرداب می روید تا به ما بگوید
در سخت ترین شرایط نیز می توان زیبا بود...
"آنان که بازندگی را می سازند زندگی را می بازند...
بازندگی نساز...زندگی را بساز"زرتشت"
(عابدی نژاد)
چشم هایمان رابر گذر قاصدک ها باز کنیم
زندگی باز ساز سفر می زند
دستهایمان را به هم دهیم
بی هیچ پاداشی
حراج محبت کنیم...
و باور کنیم همه ما خاطره ایم
دیر یا زود در گذر این قافله ایم...
هیچ وقت محدودیت به معنای نداشتن نیست...
نداشتن یعنی در عین حالی که همه تو را خوب می پندارند
در درون چیزی را احساس نمی کنی...
پس این کودکان در درون همه چیز را دارند...
با بال شکسته پر کشیدن هنر است...این را همه پرندگان میدانند...
(فاطمی مهر)
بهش گفتم نکن...گفت تو همش میگی نکن اصلا منو دوست
نداری...گفتم مگه تو منو دوست داری؟گفت آره...7 تا دوست
دارم...گفتم چرا 7 تا؟
گفت آخه بیشتر از 7 بلد نیستم بشمارم...
روزها و هفته ها رفت اما اون هنوز یاد نگرفته بیشتر از 7
بشماره...آخه بین 7 من و 7 اون یه دنیا فاصله هست و من
هنوز نتونستم 7 اون رو درک کنم.
(نوشادی) با سپاس از تمامی این عزیزان...
+ نوشته شده در پنجشنبه ۱۶ اردیبهشت ۱۳۸۹ ساعت 21:58 توسط شبنم بیاتی |