چگونه سعی کرده ام معتاد را کنترل کنم

این ها یادداشت هایی است که حین خواندن چند جزوه از "نارانان"برداشته ام:

کنترل خود و دیگران

کنترل دیگران:

به محضی که سعی کنی دیگران را کنترل کنی به کنترل و اسارت رفتارهای آنان در می آیی و کنش هایت تبدیل به واکنش می شود و از این که وفق مراد تو عمل نمی کنند عصبی می شوی و زندگیت تحت کنترل آن ها قرار می گیرد. تو باید زندگیت را بکنی و عشق بلاعوض و نامشروط به دیگران داشته  باشی و بگذاری دیگران هم وفق تمایلات خود زندگیشان را بکنند.

اگر درست فکرش را بکنی همه ما مثل همیم. هم معتادیم و بلد نیستیم درست زندگی کنیم و اسیر رفتارهای همدیگریم. اول باید زندگی خود را از وابستگی نجات دهیم و نگذاریم دیگران تاثیر منفی بر روح و روانمان بگذارند. و دوم باید خود را کنترل کنیم. در واقع باید نفس را کنترل کنیم تا ما را به کنترل خود در نیاورد. کنترل خود حقیقی و تحلیل انضباط وریاضت بر خود حقیقی هم مصیبت بار و از مقوله کنترل است ولی کنترل نفس ، کنترل موجود بیگانه ای است که جای خود حقیقی ما را گرفته است. کنترل نفس هم باید هوشمندانه باشد نه از سر تحقیر و از موضع بالا. باید خود را ملامت و سرزنش نکنیم بلکه خود را به شکل عاقلانه و عملی و علمی مدیریت و تمشیت نمائیم. وقتی سعی کنم دیگران را کنترل کنم. کنترل زندگی خودم را از دست می دهم اما با کنترل زندگی خود می توان الگوی بهتری برای دیگران هم شد.

وقتی با تحکم و از موضع بالا و خود حق پندارانه با دیگران برخورد می کنیم به طور نامحسوس و ناخودآگاه آن ها را به موضع دفاع و توجیه می اندازیم و احساس مسئولیتشان نسبت به رفتارهایشان را از بین می بریم . کنترل همیشه نتیجه معکوس دارد. احساس مسئولیت کردن به جای دیگران ، گرفتن این احساس مسئولیت از آن هاست که حتی می تواند نوعی اجحاف و ظلم در حق آن ها محسوب شود.

رابطه ما با دیگران و رفتارمان با آن ها نباید رنگ بازجویی و بازخواست بگیرد. اگر ما رفتار خود را در رابطه با یکدیگر تصحیح کنیم آن وقت پای نیروی بزرگتری به ماجرا گشوده می شود و آن مسائلی که با کنترل و زور زدن غیر قابل حل بود، به کمک آن نیروی برتر حل می شود. وقتی دوست داشته باشیم نقش فرشته نجات را بازی کنیم، هم خودمان را خراب می کنیم و هم خیری به طرف مقابل نمی رسد. باید استقلال کامل در هر رابطه ای به رسمیت شناخته شود و مواظب باشیم شادی و غممان وابسته به رفتار دیگران نشود. به جای اصلاح دیگران و دنیا به فکر اصلاح خود باشیم. بهترین راه کمک به اصلاح دیگران و جهان اصلاح خودمان هست . من به این جهان آمده ام تا خودم آدم شوم  نه این که گمان کنم آدمم و رسالتم آدم کردن دیگران است. در حالی که همه می خواهند دنیا ر اصلاح کنند بی آنکه به فکر اصلاح خود باشند. ما فقط می توانیم به خومان کمک کنیم و تنها از طریق کمک به خودمان است که می توانیم به دیگران کمک کنیم.

نیروی برتر:

خداوند همیشه زمانی به ماجرا وارد می شود که ما اظهار عجز کنیم و دست از کنترل برداریم . دست از کنترل که برداشتیم ، هم خودمان قوی می شویم و هم احساس مسئولیت در کسان دیگر ایجاد می شود و پای عقل و عقلانیت از هر دو سو، بیشتر و بیشتر به ماجراهایمان باز می شود.

به همین علت ایمان زمانی به کار می آید که کار را به خدا بسپاری و به او اعتماد کنی و به خود و رفتار خود حسن ظن نداشته باشی. خدا وقتی به کمک ما می آید و دعاهای ما را اجابت می کند که ما از سر راه دیگران کنار برویم یعنی تا آنجا که توانستیم قدمهای موثرمان را برداریم و بقیه کار را به او بسپاریم همین که دست از کوشش بیهوده برداشتیم و عقلمان هم سرجایش آمد ، به معنی کمک خداست که درد و رنج مشکل را به حداقل رسانده است. در واقع آن نیروی برتری که قرار است به کمکمان بیاید در خودمان، تلقیات خودمان و رفتار خودمان تجلی می کند و پدیدار می شود. توکل نوعی امید و اعتماد و اعتقاد به نیروهای ناشناخته ای است که کمک می کنند ما بدبین نباشیم در لحظاتی که به ته خط رسیده ایم و می بینیم کاری از ما ساخته نیست ، این امید و اعتماد  کار ساز است. به همین ترتیب بوده که اکثر مسائلی که داشته ایم عاقبت بهتری از آنچه برایشان پیش بینی می کرده ایم یافته اند. توکل و دعا و امید، به بازسازی روحیه ما برای مقابله با مشکلات یاری می رساند.

زندگی ایده آل:

با مشکلات  غیر قابل حل باید کنار آمد. اگر ناگزیریم با یک معتاد زندگی کنیم، بهتر است نهایتاً بپذیریم که زندگی هر کس نقص هایی دارد و این هم نقص زندگی من است. البته ممکن است مجبور هم نباشم با او زندگی کنم ولی این اندیشه که هیچکس زندگی ایده آل و کامل ندارد و یک زندگی ایده آل برای هرکس بدان معنی است که با مشکلات چاره ناپذیرش کنار بیاید و مشکلات گریز پذیرش را چاره کند و تفاوت این دو را بداند.

مهم است که این چند نکته را به یاد داشته باشیم:

انسان کامل وجود ندارد ولی پیشرفت و بهبودی یک فرآیند تدریجی است.

هر حرکتی از سر عشق باشد درست است و به تبعات نیک منجر می شود و هر حرکتی که از نفرت یا ترس یا دفاع باشد به نتایج بد می انجامد.

برای هر تغییری خواست من و اراده من لازم است اما کافی نیست باید سایر لوازم و از همه مهم تر باید خواست خدا هم باشد ما باید بخواهیم و در عین حال به خواست خدا هم راضی باشیم در این صورت  آرامش حاصل می شود.

تا وقتی که به جای تمرکز روی حل منطقی مسائل دنبال مقصر می گردیم. قدمی به سوی حل مشکل نمی توانیم برداریم. ما باید سهم و مسئولیت خود را بپذیریم و بقیه کار را به خدا بسپاریم.

میزان بزرگی و اهمیت مسائل به میزان اهمیتی است که ما به آن ها می دهیم اگر به مشکلات اعتنا نکنیم، آنها هم اهمیتشان را از دست می دهند.

یک طبیب از جهت بیماری بیمارانش احساس گناه و ناراحتی نمی کند ولی احساس دلسوزی و مسئولیت می کند. خود را عذاب نمی دهد که چرا با بیماران سر و کار دارد ولی در راه معالجه آنان با تمام وجود گام برمی دارد. اگر بدون آن که عذاب و رنج بکشی ، به دیگران کمک کنی، راهبرد تو طبیبانه است در غیر این صورت به راهبرد انتقام جویانه بدل خواهد شد.

ما همیشه از خدا و جامعه مان طلبکاریم که به اندازه لیاقتمان به ما نداده ولی رمز آرامش کسی مانند مادر ترزا در نگاهی معکوس به زندگی بود او دعا می کرد خدایا بیش از آنچه لیاقت دارم به من چیزی نده.

اگر در مقابل رفتارهای احمقانه دیگران واکنش احمقانه نشان دهیم در دور باطل رنج و باطلاق درد و زنجیرة بی پایان نفرت خواهیم افتاد در "نارانان" به خانوادة معتاد گفته می شود که شما فقط می توانید با تغییر خود عوارض اعتیاد را بر خودتان کاهش دهید ولی در رابطه با دیگران فقط باید آن را دوست داشته باشید. نارانان شیوه ای برای دوست داشتن معتادان و نظر کردن به چشم بیمار است در حالی که اکثر مردم به چشم نفرت در معتادان می نگرند و به چشم قربانی در خود. به همین علت به جای واژة معتاد از واژة عزیزم برای آنان استفاده می شود.

در یکی از تجارب خانوادة معتادان آمده که او خدا را شکر می کرد که با یک معتاد ازدواج کرده تا به جلسات نارانان راه یابد و نگرش نسبت به زندگی کاملاً عوض شود او می داند که به اندازة معتادش بیمار است و بیماری شوهرش به او کمک می کند که بیماری خود را هم معالجه کند.

منبع: amin-mo.blogfa.com