سندروم کودک رها شده ( Abandoned child syndrome )، یک اختلال رفتاری یا بیماری نیست بلکه یک موقعیت فیزیکی، رفتاری و روان شناختی است؛ بدین معنا که کودک از جانب والد / والدین، سرپرستان یا فردی که مسئول کودک است بدون توجه به سلامت جسمانی، امنیت و رفاه کودک به طور کامل مورد بی توجهی قرار می گیرد یا در محیط خارج از خانه رها می شود، حتی ممکن است کودک برای چند ساعت در خانه تنها بماند که با توجه به سن کودک نیز نوعی رها کردن کودک محسوب می شود.
کودک رها شده یا به اصطلاح عامیانه بچه سر راهی با یک کودک فراری یا یتیم متفاوت است.
رها کردن کودک ممکن است به دو صورت رخ دهد؛
فیزیکی : این اصطلاح غالباً زمانی به کار می‌رود که والدین کودکانشان را که معمولا کمتر از ۱۲ ماه سن دارد را در مکان های مختلفی ( حتی درون خانه برای چند ساعت که ممکن است خطر های جدی برای کودک به وجود بیاورد) رها می کنند و در واقع والد / والدین هیچ حضور فیزیکی و نظارت مناسبی بر کودک خود ندارند.
این رها کردن فیزیکی کاملاً آگاهانه و بدون قصد بازگرداندن کودک رخ می دهد.
در زمان گذشته، کودکان در کوهستان ها، بیابان ها، نزدیک کلیسا ها یا صومعه ها رها می‌شدند و غالبا کودکان بزرگتر به عنوان برده، سربازان ارتش، کارگران مزرعه یا کارگران خانوادگی به کار گرفته می شدند. حتی در برخی از موارد برخی از خانواده ها فرزند خود را به کلیساها یا صومعه ها می سپردند و مبلغی نیز پرداخت می‌کردند تا آنها از کودک مراقبت کنند در واقع نوعی معامله انجام می‌شد؛ این امر باعث افزایش تعداد کودکان رها شده می شد. این امر باعث شد که دولت ها قوانینی در جهت کاهش تعداد کودکان رها شده وضع کنند؛ بدین منظور با شناسایی عواملی که منجر می شد خانواده‌ها کودکان خود را رها کنند، خدمات ارائه شده در مراکز نگهداری کودکان را کاهش دادند و در عوض خدمات زیادی را به خانواده ها اختصاص دادند و عواملی که منجر می شد خانواده ها کودکان خود را رها کنند، کاهش دادند.
امروزه کودکان نزدیک ایستگاه های آتش نشانی، مراکز درمانی و بیمارستانها، بهزیستی، سطل های زباله، مخزن ها و یا حتی در کنار جاده رها می شوند.
عاطفی : رها کردن عاطفی مصادیق زیادی دارد، برای مثال؛
عدم تامین نیازهای اولیه مثل لباس، غذا، پناهگاه و مراقبت های پزشکی
خودداری از محبت، حمایت احساسی، پشتیبانی مالی
غفلت هیجانی و احساسی
نادیده گرفتن علایق و منافع و نیازهای کودک
عدم فراهم کردن شرایط و محیط عاطفی لازم برای رشد کودک
در برخی از کشورها رها کردن فیزیکی و حتی رها کردن عاطفی غیر قانونی است و جرم محسوب می شود و اگر والد / والدین، سرپرست و مسئول کودک عمداً یا سهواً کودک را رها کنند مجرم شناخته می شوند و با توجه به سن و میزان آسیب وارد شده بر کودک، به جریمه نقدی، زندان، محروم شدن از حقوق والد گری و محروم شدن از داشتن ارتباط با فرزند محکوم می شوند.