اختلال شخصیت مرزی و ازدواج

اختلال شخصیت مرزی نوعی بیماری مزمن است که ممکن است شامل بی ثباتی خلقی ، مشکل در روابط بین فردی و میزان بالای خود آسیبی و رفتار خودکشی همراه باشد.

اختلال شخصیت مرزی (BPD) با بی ثباتی فراگیر در خلق و خو ، روابط بین فردی ، بی ثباتی در رفتار مشخص می شود. این بی ثباتی اغلب زندگی خانوادگی و کاری فرد مبتلا را درگیر خواهد کرد هم چنین برنامه ریزی طولانی مدت و تشخیص هویت فرد را مختل می کند.

مبتلایان به BPD ، که در ابتدا تصور می شد در "مرز" روان پریشی هستند ، نمی توانند احساسات خود را نسبت به مشکلات کنترل کنند و  از وجود مشکلات در زندگی خود رنج می برند. این بیماری در حالی که کمتر از اسکیزوفرنی یا اختلال دو قطبی شناخته شده است ، BPD 2 درصد از بزرگسالان را مبتلا می کند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی میزان بالایی از رفتارهای خودآزاری مانند کاهش و بالا رفتن میزان اقدام به خودکشی را نشان می دهند.

اختلال شخصیت مرزی و خطر خودکشی بیشتر در در سالهای جوانی رخ می دهد و با افزایش سن کاهش پیدا می کند. BPD در زنان شایع تر از مردان است ، 75 درصد موارد در زنان تشخیص داده شده است.

افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی غالباً نیاز به خدمات گسترده روان درمانی دارند و 20 درصد از بستری های روانپزشکی را تشکیل می دهند. با این حال ، با کمک روان درمانی ، اکثریت تثبیت می شوند و زندگی دوباره خود را به شکل طبیعی  شروع می کنند.

افراد مبتلا به BPD علائم زیر را نشان می دهند

افراد مبتلا به BPD علائم زیر را نشان می دهند:

- دوره های شدید عصبانیت ، افسردگی یا اضطراب که ممکن است تنها چند ساعت یا حداکثر چند روز به طول انجامد. این موارد ممکن است با اپیزودهای پرخاشگرانه ، آسیب دیدگی به خود و سوء مصرف مواد مخدر یا الکل همراه باشد.

- تحریف در افکار و احساس خود می تواند منجر به تغییرات مکرر در اهداف بلند مدت ، برنامه های شغلی ، شغل ، دوستی ، هویت و ارزش ها شود. بعضی اوقات افراد مبتلا به BPD خود را اساساً بد یا بی ارزش می دانند. آنها ممکن است احساس بی حوصله گی ، سوء تفاهم یا بدرفتاری شوند.

- رفتار خودکشی مکرر

- تفکر پارانوئید زودگذر ، مربوط به استرس یا تفکیک ("از دست دادن لمس" با  آنچه به صورت واقعیت نشان داده می شود).

- افراد مبتلا به BPD اغلب الگوهای بسیار ناپایدار در روابط اجتماعی دارند. در حالی که آنها می توانند دلبستگی های شدید اما طوفانی داشته باشند ، ممکن است نگرش آنها نسبت به خانواده ، دوستان و عزیزان به طور ناگهانی از ایده آل شدن (تحسین و عشق بزرگ) به کاهش ارزش (خشم شدید و بیزاری) تغییر یابد. بنابراین ، آنها ممکن است یک دلبستگی فوری نسبت به فردی دیگر را شکل دهند و فرد دیگری را ایده آل کنند ، اما هنگامی که جدایی یا درگیری جزئی رخ می دهد ، به طور غیر منتظره ای به شکل افراطی دیگر تغییر پیدا می کند و با عصبانیت شخص دیگری را متهم خواهد کرد که اصلاً مراقب اش نیست.

- اکثر افراد می توانند دوقطبی بودن دو حالت متناقض را در یک زمان تحمل کنند. افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ، با این حال ، باید بین حالت های خوب و بد به جلو و عقب برگردند. برای مثال اگر در وضعیت بدی قرار داشته باشند ، از وضعیت خوب بودن آگاهی ندارند.

- افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی در برابر رد شدن بسیار حساس هستند و با عصبانیت و پریشانی نسبت به جدایی های خفیف واکنش نشان می دهند. حتی تعطیلات ، سفر کاری یا تغییر ناگهانی برنامه ها می تواند افکار منفی آنها را برانگیزد.

به نظر می رسد این ترس از ترك شدن مربوط به مشكلات احساس عاطفی با افراد مهم هنگام عدم حضور جسمی است و فرد BPD احساس گم شدن یا بی ارزشی می كند. تهدیدات و اقدام به خودکشی ممکن است همراه با عصبانیت در مورد ترک و ناامیدی باشد.

علت های بیماری اختلال شخصیت مرزی

علت های بیماری اختلال شخصیت مرزی:

اگرچه علت ابتلا به اختلال شخصیت مرزی ناشناخته است ، تصور می شود که عوامل محیطی و ژنتیکی هم نقش مهمی در مستعد کردن افراد به BPD دارند. این اختلال تقریباً پنج برابر در بین مبتلایان بستگان بیولوژیکی نزدیک به اختلال شخصیت مرزی شایع است.

مطالعات نشان می دهد که بسیاری از افراد مبتلا به BPD سابقه سوءاستفاده ، بی توجهی یا جدایی را در خردسالی تجربه کرده اند  و یا والدین آنها طلاق گرفته اند. چهل تا 71 درصد از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی گزارش داده اند که مورد آزار جنسی قرار گرفته اند ، معمولاً توسط یک فرد نا آشنا این اتفاق رخ داده است.

محققان معتقدند که BPD ناشی از آسیب پذیری فردی در برابر استرس محیطی ، بی توجهی یا سوءاستفاده در کودکان خردسال است و سلسله اتفاقاتی که باعث بروز این اختلال در بزرگسالان می شود. بزرگسالان مبتلا به اختلال شخصیت مرزی نیز به طور قابل توجهی قربانی خشونت ، از جمله تجاوز و سایر جرایم هستند. این حوادث ممکن است ناشی از محیط های مضر و همچنین عدم تحرک قربانیان و قضاوت ضعیف در انتخاب شرکا و سبک زندگی باشد.

علوم اعصاب مکانیسم های مغزی را تحت تأثیر تحریک پذیری ، بی ثباتی خلقی ، پرخاشگری ، عصبانیت و احساسات منفی قرار می دهد که در افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی مشاهده می شود. مطالعات نشان می دهد که افراد مستعد ابتلا به پرخاشگری تکانشی ، باعث اختلال در تنظیم مدارهای عصبی می شوند که احساسات را تعدیل می کنند. 

آمیگدالای مغز ، یک ساختار بادام شکل کوچک ، یک مؤلفه مهم مدار است که احساسات منفی را تنظیم می کند. در پاسخ به سیگنالهای مراکز دیگر مغز، که حاکی از تهدید هستند ، باعث ترس و برانگیختگی می شود ، که ممکن است تحت تأثیر استرس یا داروهایی مانند الکل بیشتر شود. مناطقی در قسمت جلوی مغز ، در قشر جلوی مغز ، برای تضعیف فعالیت این مدار عمل می کنند. 

سروتونین ، نوراپی نفرین و استیل کولین از جمله پیام رسانهای شیمیایی در این مدارها هستند که در تنظیم احساسات از جمله غم ، عصبانیت ، اضطراب و تحریک پذیری نقش دارند. داروهایی که باعث افزایش عملکرد سروتونین مغز می شوند علائم عاطفی در مبتلایان به اختلال شخصیت مرزی را بهبود می بخشند.

به همین ترتیب ، داروهای تثبیت کننده خلقی که به افزایش فعالیت GABA ، انتقال دهنده عصبی مهارکننده مغز می پردازند ، ممکن است به افرادی که نوساناتی مانند BPD دارند ، کمک کنند. چنین آسیب پذیری های مبتنی بر مغز را می توان با کمک مداخلات رفتاری و داروها مدیریت کرد.

آزمایش و تشخیص اختلال شخصیت مرزی:

یک متخصص بهداشت روان دارای مجوز - مانند روانپزشک ، روانشناس یا مددکار اجتماعی بالینی - که در تشخیص و معالجه اختلالات روانی تجربه دارد می تواند اختلال شخصیت مرزی را از طریق:

- تکمیل یک مصاحبه کامل ، از جمله بحث در مورد علائم

- انجام یک معاینه پزشکی دقیق و کامل ، که می تواند به رد سایر علل احتمالی علائم کمک کند

- سؤال از تاریخچه پزشکی خانواده ، از جمله سابقه بیماری روانی

اختلال شخصیت مرزی غالباً با سایر بیماریهای روانی بروز می کند. اختلالات همزمان می تواند تشخیص و درمان اختلال شخصیت مرزی را دشوارتر کند ، به خصوص اگر علائم بیماریهای دیگر با علائم اختلال شخصیت مرزی همپوشانی داشته باشد. به عنوان مثال ، یک فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی ممکن است به احتمال زیاد علائم افسردگی ، اختلال دو قطبی ، اختلالات اضطرابی ، اختلالات مصرف مواد یا اختلالات دیگر را نیز تجربه کند.

درمان اختلال شخصیت مرزی

راه درمان اختلال شخصیت مرزی:

درمان توصیه شده برای بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی شامل روان درمانی ، دارو و حمایت از گروه ، همسالان و خانواده است. روان درمانی گروهی و فردی نشان داده شده است که برای بسیاری از بیماران در درمان موثر است.

روان درمانی ، اولین خط درمانی برای BPD است و سه نوع درمان ، درمان رفتاری دیالکتیکی (DBT) ، طرحواره درمانی و رواندرمانی مبتنی بر انتقال ، مورد مطالعه قرار گرفته و اثبات شده است. راه های کاهش علائم با روان درمانی ارائه می شود.

درمانهای دارویی اغلب براساس علائم مشخصی که توسط بیمار فردی نشان داده می شود ، تجویز می شوند. داروهای ضد افسردگی و تثبیت کننده خلقی ممکن است برای خلق و خوی افسرده و / یا حساس مفید باشد. در مواردی که تحریف در تفکر وجود دارد ، ممکن است از داروهای ضد روان کننده نیز استفاده شود.

اختلال شخصیت مرزی و طلاق خانواده

اختلال شخصیت مرزی و طلاق خانواده:

در مبحث اختلال شخصیت مرزی و طلاق، خانواده ها و مراقبان افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی که در خانواده آنها طلاق نیز رخ داده است از درمان بهره مند شوند. داشتن یک فرد نسبی در هر خانواده مانند برادر و خواهر مبتلا به این اختلال می تواند استرس زا باشد ، و اعضای خانواده یا مراقبان ممکن است ناخواسته به طریقی عمل کنند که می تواند علائم شخص عزیزشان را بدتر کنند و یا ممکن است خود بعد ها به این نوع اختلال مبتلا شوند برای همین باید مراقبت های لازم را انجام دهند مخصوصا اگر طلاق در این خانواده ها رخ داده است.

برخی از روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی شامل اعضای خانواده ، مراقبین یا عزیزان در جلسات درمانی است. این نوع درمان نشان می دهد:

اجازه دادن به خویشاوند یا دوست عزیز مهارتهایی را برای درک بهتر و حمایت از شخصی که دارای اختلال شخصیت مرزی است توسعه می دهد.

تمرکز روی نیازهای اعضای خانواده برای کمک به آنها، در درک موانع و راهکارهای مراقبت از شخصی که دارای اختلال شخصیت مرزی است بسیار مهم است. اگرچه برای تعیین اثربخشی خانواده درمانی در اختلال شخصیت مرزی ، تحقیقات بیشتری لازم است ، مطالعات انجام شده بر سایر اختلالات روانی نشان می دهد که از جمله اعضای خانواده می تواند در معالجه شخص کمک کند.

خانواده ها و مراقبان افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی نیز ممکن است از درمان بهره مند شوند. داشتن یک فرد نسبی یا عزیز مبتلا به این اختلال می تواند استرس زا باشد ، و اعضای خانواده یا مراقبان ممکن است ناخواسته به طریقی عمل کنند که می تواند علائم شخص عزیزشان را بدتر کند.

برخی از روشهای درمانی اختلال شخصیت مرزی شامل اعضای خانواده ، مراقبین یا عزیزان در جلسات درمانی است. این نوع درمانی به موارد زیر کمک می کند:

اجازه دادن به خویشاوند یا دوست عزیز مهارتهایی را برای درک بهتر و حمایت از شخصی که دارای اختلال شخصیت مرزی است توسعه می دهد.

تمرکز روی نیازهای اعضای خانواده برای کمک به آنها در درک موانع و راهکارهای مراقبت از شخصی که دارای اختلال شخصیت مرزی است. اگرچه برای تعیین اثربخشی خانواده درمانی در اختلال شخصیت مرزی ، تحقیقات بیشتری لازم است ، مطالعات انجام شده بر سایر اختلالات روانی نشان می دهد که از جمله اعضای خانواده می تواند در معالجه شخص کمک کند.

اختلال شخصیت مرزی و ازدواج:

در مبحث اختلال شخصیت مرزی و ازدواج می توان اینگونه بیان کرد که برای ازدواج با افراد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی باید مطالعات زیادی انجام داد و با روانشناسان صحبت کرد تا بتوانند این نوع بیماری را برای شما شرح دهند زیرا افراد مبتلا از شما فردی را می سازند عالی که همیشه با او موافق هستید بنابراین در صورت کوچکترین مشکل باعث بی اعتمادی به شما خواهد شد و بروز مشکلات جدی تر را به همراه دارد.

این تفکر مرسوم که در صورت ازدواج فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی سلامتی خود را بدست خواهد آورد یک تفکر اشتباه است. در ابتدا باید این فرد مبتلا درمان شود و بعد ازدواج کند.

سایر عناصر مراقبتی از بیماران مبتلا به اختلال شخصیت مرزی:

برخی از افراد با اختلال شخصیت مرزی علائم شدید را تجربه می کنند و نیاز به مراقبت های فشرده ، اغلب بستری دارند. برخی دیگر ممکن است از برخی درمانهای سرپایی استفاده کنند اما هرگز نیازی به بستری یا مراقبت های اورژانس ندارند.

راه درمان اختلال شخصیت مرزی

داروها یک راه درمان اختلال شخصیت مرزی:

از آنجا که فواید آن مشخص نیست ، داروها معمولاً به عنوان درمان اصلی برای اختلال شخصیت مرزی استفاده نمی شوند. با این حال ، در برخی موارد ، روانپزشک ممکن است داروهایی را برای درمان علائم خاص استفاده کند علائمی مانند:

- نوسانات خلقی

- افسردگی

- سایر اختلالات روانی همزمان

درمان با داروها ممکن است نیاز به مراقبت بیش از یک متخصص پزشکی داشته باشد. برخی از داروهای خاص باعث ایجاد عوارض جانبی مختلف در افراد مختلف می شود. با پزشک خود در مورد آنچه که از یک داروی خاص انتظار دارید صحبت کنید. 

منبع: ofoghsalamat.com